مان ھوندس نه ھوندس
نه ھونديون حويليون، نه ھوندا ھي ٿاڻا،
مان ھوندس نه ھوندس ، سو پاڻا نه ڄاڻا.
جڏھن ڏينھن تپندا، مٿان مينھن وسندا،
گسن گاھ ڦُٽندا ۽ چوپايا چرندا،
نوان سازُ سُرندا، نوان چنگ چُرندا،
مارو مال مچندا ۽ ٻيلا به ٻُرندا،
نوان نينھن لڳندا، ڪئين رنگ رچندا،
ڊوھيا ديس ڊھندا، ڏُڪر ڏيھه لھندا،
نوان ڄام ڄمندا، نئين راھ رمندا،
نئين ڪاڪ اڏبي، نوان ايندا راڻا،
مان ھوندس نه ھوندس، سو پاڻ ڄاڻا.
سڳر ساٿ سڏبا ۽ مظلوم گڏبا،
نوان ڳاٽ اَڏبا، ڇوڙي ڇانگ ڇڏبا،
نه ظالم ڪي رھندا، نه مظلوم مرندا،
سياري نه ٺرندا، اونھاري نه ٻَرندا،
نه محڪوم حاڪم، نه ظالم به بالم،
نه ڪنھن گھر ۾ ماتم، سکيو سارو عالم،
نه وانگي ويڳاڻا، نه گھوٽن تي گھاڻا،
مان ھوندس نه ھوندس، سو پاڻ ڄاڻا.
“منشي” مُنھن موچارا، وچن قول وارا،
ھي ھاري ھاڪارا، سدائين سوڀارا،
کيڙيندا ۽ کيندا، نه ڏيھڻين کي ڏيندا،
نه ڪنھن ڊاءُ ڊڄندا، نه جھوريءَ ۾ جھڄندا،
پنھنجو اَن پنھنجو ڌَن، پنھنجو ڪَک پنھنجو پَن،
پنھنجو گاھ پنھنجي دَن، پنھنجو رَڇ پنھنجو ڀَن،
ڪٿي ڪِين ڏسندس ، ڪُوڻي گل ڪوماڻا،
مان ھوندس نه ھوندس ، سو پاڻ ڄاڻا