ارپنا
پيرل قنبر
علي اڪبر شيخ
جن منهنجي ادبي پينٽنگس واري دنيا ۾
رهنمائي ڪئي.
پياري دوست
مرحوم ڊاڪٽر سرفراز سومرو
غلام شبير سمون (راڳي )
بزرگ
ماما سائين زوار حسين بخش (بخشل ) کرل
جنهن جي ڇانوء ۾ مون زندگي جون
ٽيٽيهه بهارون گذاريون آهن.
شاعري
خاڪ ۾ گل
سعيد سومرو لکي ٿو:”ضمير کرل پرين ءَ جي پيرن جي مٽي پوڄيندڙ، مخصوص مزاج رکندڙ، ذاتي لحاظ کان بيحد وضعدار،سٺو پينٽر، صحافي، لوڪ پسند شاعريءَ جو جديد تسلسل آهي.مشهور عوامي شاعر ”استاد پيرل قنبر“ جي شاگردي صحبت ۾ رهي، هن نج پنهنجن رنگن سان، اهي احساس لفظي صورت ۾ پينٽ ڪيا آهن، جيڪي (ڄڻ ته) استاد پيرل قنبر کان رهجي ويا هجن.ضمير کرل شاعريءَ جي ساغر وچان ڪائنات سنسار کي جيئن ڏٺو آ تئين لکيو آ هي. هن پنهنجي شعري ڪينواس محدود موضوعن ۽ گهاڙيٽن بدران، لا محدود برشن سان لکي، سٺي پيشڪار شاعر هئڻ جو ثبوط ڏنو آهي. هن اجتماعي مفاد، جمالايات، تصوف، مٽيءَ جي مهڪ جهڙا اعليٰ قدر ميڙي، ڌرتيءَ ۽ پنهنجي خوابنده منزل جي ويجهو قدم رکيا آهن.
- 4.5/5.0
- 5547
- 691
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ضمير کرل
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪتاب بابت
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران
- تعارف ؛ داد جا خزانا کٽيندڙ شاعر ضمير کرل !
- مهاڳ
- ليکڪ پاران
- ڪتاب ۽ شاعر بابت تاثر
- تاج جويو
- جواد جعفري
- مدهوش ڀٽو
- علي صفدر
- احسان جوڻيجو
- ظفر عباسي
- سحر غفار
- غزل
- هونئن ڪيڏا ڀي بي چيا آهيون.
- رات بارش، ياد ــ رستا ۽ اسين،
- گڏ نه آيو ڪو، هِن سفر تائين،
- تُنهنجي نيڻن ۾ مون ڏٺو آهي،
- عشقُ الهام ٿي لٿو،ڇا ڪِيون !؟
- جي گڏيل هِن دليون، پوءِ دوري نه آ،
- ڌڪ پچائي پَڪا ٿي ويا آهيون،
- دوستيءَ جو ڀرم، رکو ئي نٿا !
- سڀئي راھ رستا، اسان جي اکين ۾،
- تُنهنجي خط ۾ آ پيار جي خوشبو،
- ڏٺي شئيءِ نه جيئن ڪنهن، خدا جي هٿن ۾،
- منهنجي نيڻن تي ديدار جو ڀرت ڀر،
- اسين گُم پاڻ هُون ڪاٿي، نٿا ڳوليون،
- کُليو تاڪ دل جو، اُڏي تير آيا،
- پنهنجي رُخسار تي چڳون لاڙي،
- توکي هڪڙو دفعو ڏسي آيس،
- هونءَ ڪيڏا ڀي بي چَيا آهيون،
- روز ماڻهو ٿا ڪَن ڪيترا خود ڪُشي !
- سونهنَ سان گڏ آ وفا ڀي لازمي،
- جي نه توکي ڏسان ٿو، چُڀن ٿِيون اکيون،
- ننڊَ ۾ ائين اکيون وِيون پورجي،
- ٿورو ايذاءُ ڀي وڏو آهي،
- ننڊَ مان ڄڻ ڪو ٻار جاڳي پَيو،
- چئي ٿي چانڊاڻ، اڌ رات اٿندي نه ڪر،
- مُرڪ، درد سان ٿي ڪري کيچل،
- ناهي ڪا عشقَ جي بَها ٿيندي،
- تنهنجو چهرو حَسين گلدستو،
- پَني منجھ ويڙهيل مٺي ٿي اچئه،
- تو به سارڻ ڇڏي ڏنو، مون ڀي،
- نه سمجهون پاڻ کي ڪجھ ڀي، ٿا مُشتري سمجهون !
- دربدر آهيان، در خدا ! ڏيندين،
- مون کي پنهنجو حصو ڏئي ڇڏجان،
- عاشقيءَ اداس موسم آ،
- اچان ٿو روز ڪنڊيرن جا گهر ڏي ٽار کڻي،
- مو مٿان ڏيئي تِجلا وَهيءَ جان لٿي،
- پنهنجي سوچن سَندو سبب ٻاري،
- پيارُ توسان ته آهي وڏي وقت کان،
- تو منهنجي دل جو ٽڙيل ڦول آ سَٽَ ڏئي آ پَٽي ورتو،
- راھَ ويندي نظر ٿي گُم وئي آ،
- تنهنجو آهن اسان سان سارون گڏ،
- پيارَ منهنجي کي پَرَ ته ڪونه هُيا،
- نفرتن جون پڙهي ڪهاڻيون تو،
- تنهنجي چهري تان ديد اُڏري وئي،
- هر گهڙي هو تنهنجي چارن کي ڇُهيو،
- جي پيار ڏين ته مونکي تون هر هر، رُسي نه ڏي !
- چنڊ هوندو آ جئين ستارن ۾،
- پنهنجا گهرَ، گهٽيون، بازر ڇڏيون ٿي وڃئه،
- وَهندي بازار کي، ڪير روڪي ڀلا!؟
- چنڊُ به روشن بيٺو آهي،
- ڪَڙو چڙهيل هو تنهنجي پاڙي تي،
- دل چَيو، ديدار لئه اک ڌارجي،
- توڙي آهيان پنهنجي گهر ۾،
- جاڳ، ننڊَ ۾ جَنين سان رهاڻيون رهيون،
- ڌارَ ٿي وِيو آ يار، مرڪ ڀَلي !
- سُڪون اوهان کي ۽ خود کي عذاب ڏينداسين،
- شاعري وصل جي سزا آهي،
- آ هلي آ وَٺون، عاشقيءَ جو مزو،
- نظر سان نظر جو، ميلاپ ٿيندو،
- دل ۾ تنهنجي رهڻ ٿو چاهيان مان،
- منهنجي ويران ٿِيل جُهڳي کان پو،
- چنڊُ آڪاس جي ڪهاڻي آ،
- فون جو اوسيئڙو ڪيسين يارَ! مان ڪريان ؟
- ها! مري پوءِ ڪيئن ــ جي سگهبو !؟
- ماري هر ڪنهن کي لوڙِ ٿي پنهنجي،
- پيار جي تو نه ڪَئي اطاعت آ،
- سونهن تنهنجيءَ شڪار ڪِيو آهي،
- پرين ويران پنهنجو گهرــ پڌرُ آهي اڃان تائين،
- سيني مان ير هي سُور نڪري نٿو،
- اوهان جي اکين ۾ سَوين رنگ آهن،
- توکي ڏسندي ئي غمَ وَيا ڀلجي،
- منهنجي دلڙي اداس ٿي پئي آ،
- وارَ اُن ڏينهن کان اَڇا ٿيا هِن،
- مون کي آواز ڏئي، تون لِڪي ٿي وڃين،
- دل ته آهي زبان ڪونهي ڪا،
- رات تو کي مون ايڏو سنڀاريو هُيو،
- روز ڏئي آئينو چمڪا، پاڇائين ۾،
- روحَ ــ رَتيون ٻَري هيون آهن،
- پنهنجي تصويرَ تو کسي ورتي،
- آءُ نا پاڪ، پاڪ در تنهنجو،
- تنهنجي تصوير اک ۾ گُم ٿي وئي،
- ڇوڪريون پنهنجو پاڻ ۾ گُم هِن،
- هيءُ وٺ ‘ ضميرَ’ آڱر، هلڻو آ ڳوٺ هاڻي،
- جان ٿڙڪڻ لڳي،
- اِن نموني دماغ ۾ آهي،
- وايون
- هر ماڻهوءَ جو پنڌُ،
- منهنجين اکڙين ۾،
- دردن جي ديوار،
- جهولُ گلڙن سان ڀريون،
- توکي ڏسندي ئي مٺي!
- مِلي ۽ وڇڙڻ،
- ڏيندينءَ، ڪَن نه پيار ؟
- تنهنجو اوسيئڙو،
- ڳوٺَ جي ڳلين ۾ سکي !
- پاڻ نه سگهيا سين ملي،
- چانھه به وِسري وَئي اَٿئه،
- ڏيڍ سٽا
- ڇا لاءِ لِکين ٿي تون ؟
- تو ڀرت ڀرڻ سکيو،
- ها رات ملي وئي هُئينءَ،
- ڇو ايڏي ڪاوڙ هُئي؟
- ڪنهن سان به نه ملندي ڪر،
- نڪُ تو جو سبايو آ،
- ايڊريس مٽائي ڇڏ.
- بس خالي لفافو هو،
- هونئن ڪجھه ڀي ناهيان مان،
- هي هُل آ پاڙي ۾،
- وهنوار اجايا هِن،
- هي ٽيڪسٽائيل مل،
- مون کي ته لڳي ائين ٿو،
- آواز مٽائين ٿي،
- ڪٿ پنهنجي گهر ۾ آن،
- توڙي جو ڏکن ۾ هان،
- اکڙين جو ڏٺو توکي،
- هُو کجيءَ وارو وڻ،
- ڳوڙها جو ٽِمي پِيا ها،
- تُنهنجي آيس پاڙي ۾،
پيرل قنبر
علي اڪبر شيخ
جن منهنجي ادبي پينٽنگس واري دنيا ۾
رهنمائي ڪئي.
پياري دوست
مرحوم ڊاڪٽر سرفراز سومرو
غلام شبير سمون (راڳي )
بزرگ
ماما سائين زوار حسين بخش (بخشل ) کرل
جنهن جي ڇانوء ۾ مون زندگي جون
ٽيٽيهه بهارون گذاريون آهن.