پنهنجي رُخسار تي چڳون لاڙي،
ڪيتريون ئي ڇڏئي دليون لاڙي.
تُنهنجي بيهڪ جو معجزو آ، هي
چنڊَ، تارا ڇڏيئه ڪَتيون لاڙي.
هيءُ ڪــــــــهڙو آ احـــــــــتجاج ڀَــــــلا !
مونکان وينديون اٿئه سکيون لاڙي.
منڌ پنهنجي اکين مان پيئڻ ڏي،
سانوري! ڇڏ نه تون اکيون لاڙي.
ٻن پريمين جي مون کي شادي ۾،
آيون شرنائي جون ڌُنون لاڙي.
هيءُ ڪهڙو ‘ضمير’ سگنل آ؟
سيني ڏي ٿئين ڇڏيون سڳيون لاڙي.