روز ڏئي آئينو چمڪا، پاڇائين ۾،
ٿو لِڪي ڏئي وڃئي بوسا، پاڇائين ۾ !
ايتري آن حَسين، آرسي تون نه ڏس !
سونهن َ پَس پنهنجي پاڻيءِ يا پاڇائين ۾!
ڇو ڳچي چولي جي ٿي سبائين وڏي ؟
ڇو ڇَنڊين وارَ ٿي ڪارا، پاڇائين ۾.
ٻانهنَ وچ سيني تي تو جو اُڇلي ڇَڏي،
بيٺو ڪنگڻ وڃي ڪنهن آ، پاڇائين ۾
هونءَ هر دم تُنهنجي حُسنَ جي اُس رَهي،
مون منجهند آ ڪَٽي ڪاڪا، پاڇائين ۾!
ڇو اَچي ۽ وري موٽي وَئي هئين ڀلا؟
ڪالھ تُنهنجا ڏِٺم پيرا، پاڇائين ۾!
هيءُ ‘ضميرَ’ آهي حُسنَ جو سبب،
تُنهنجا فوٽو چِٽا آيا، پاڇائين ۾.