پَني منجھ ويڙهيل مٺي ٿي اچئه،
لڪائي تون پڙهجان چِٺي ٿي اچئه.
صبح کان سَکي مسڪرايو نه ٿي،
تڏهن هيءَ هوا ڀي رُٺي ٿي اچئه.
اڳيان ٿي چَيئه، “ ڳالهائندو هل ”،
مان ڪيئين هلان ائين، پُٺي ٿي اچئه.
مان ڪيئن ڳوهيان ڳوڙهن سان تنهنجي حِنا ؟
هي اک منهنجي اڳ ڀي اُٺي ٿي اچئه.
سنجيده رڳو تو کي سمجهيو هو مون پر،
کَشٽ پيار ۾ ڀي سُٺي ٿي اچئه.
صبح پَئي وئي جيڪا پاڻي ڀرڻ،
اها ڇوڪري ڏِس، ڪُٺي ٿي اچئه.!