تنهنجو آهن اسان سان سارون گڏ،
ڄڻ ته در ساڻ هن ديوارون گڏ.
تو سوا ساھُ ئي فضول آ هي،
توڙي سوءَ مان ڪيان ڄمارون گڏ.
يارَ هر لب تي آ ثنا تُنهنجي،
مون سان ماڻهن جون هِن مَيارون گڏ.
آءُ پن ڇڻ جو ٿِيس شڪارُ ته ڇا !
تو سان هر دم هجن بهارون گڏ.
تنهنجو پاڇو ڏِسي، وَيُم ڇرڪي،
ڄڻ ته بجليءَ جون وِيون ٿي تارون گڏ.
آءُ ڳالهيون ڪريان ٿو ڀتين سان،
تو سان ماڻهن جون هِن قطارون گڏ.