عاشقيءَ اداس موسم آ،
ميڙي آئي هوا رڳو غم آ.
يادگيرين وڌو آ روئاري،
ڄڻ ته اڄ شخص ڪنهن جو چهلم آ.
ڇا ٿيو چاهيم جي هُنَ کي غلطيءَ ۾،
هي نه ٿا سمجهو، ابنِ آدم آ.!
منهنجو جيون سمورو ڏک آهي،
صرف اخباري هڪڙو ڪالم آ !
ماءُ ـــ ڌرتيءَ کي هُو نٿو سمجهي،
پوءِ ڏَسيو ته ڇا جو عالم آ !؟
جيڪو ٻين جي سنڀار لهندو هو،
ڪافي ڏينهنِ کان پاڻ گم سُم آ !