روز ماڻهو ٿا ڪَن ڪيترا خود ڪُشي !
تو آ سوچيو ڪڏهن، آهي ڇا خودڪُشي !؟
لڙڪَ لاڙي پري، سارَ تنهنجيءَ ۾،
نيڻ ڀي ڏِس ڪَن، ڪيئن ٿا خودڪُشي.
تُنهنجو اوسيئڙو هي ڪي رات ڀر،
ٻرندي ٻرندي، پو ڪَن ٿا ڏيئا خودڪُشي.
جن جي نٽهڻ ۾ منهنجي مٿان ڇانءَ هُئي،
سي ڪري ڪالھ وِيا ڇانورا خود ڪُشي.
آئي پن ڇڻ جي رُت هوريان، هوريان،
ڪَن وَڻن جا پَتا ڀي پَيا خود ڪُشي.
مطمئن منهنجو ضميرُ ڪنهن مان نه آ،
وَئي جو جڳ جهان مان ڪري آ وَفا خود ڪُشي.