پيارُ توسان ته آهي وڏي وقت کان،
دل چيو هاڻ پوءِ ڇو نه ظاهر ٿيان !
تون نقابن جي دنيا ڇڏي ڏي مٺي !
تنهنجو ڍَڪيان بدن، چئو ته چادر ٿيان.
تون ڪندينءَ ڪين اظهارُ، شرميلي آن،
پوءِ ڇو نه اظهار کان آءُ قاصر ٿيان !
روحُ تنهنجو آ موسيقي بهلائيندي،
ڇو نه مان تنهنجي پيرَن جي جهانجهر ٿيان.
تنهنجي پيرَن جي مان، خاڪ آهيان جڏهن،
پوءِ ڪيئن راھ تنهنجيءَ جو پٿر ٿيان !
هوءَ لکي ٿي جڏهن ڀي پَئي ليکڪا،
مان اچي اُن جي اڳيان ٿو ڪاڳر ٿيان.
جيئن ‘ضمير’ جو حالُ معلوم ٿيئي،
آءُ ان جي ڪري ئي ٿو شاعر ٿيان !