پيار جي تو نه ڪَئي اطاعت آ،
هيءَ تُنهنجي پرين عَدالت آ !؟
ساٿَ تُنهنجي وري ڇنڻ سان ئي،
دل ۾ ٿي درد جي ولادت آ.
پيار تو لئه ته مشغلو آ ڪو،
پَر هي مون لئه وڏي عبادت آ.
پيارُ تنهنجي لئه مشغلو آهي،
۽ وري منهنجي لئه عبادت آ.
دردَ ڏيڻ وارا اي حُسن وارا،
توکي سيکاري ڪنهن سخاوت آ!؟
اي زمانه ! پُنهون ۽ سسيءَ جان،
نه ملي مون کي ڀي رعايت آ.
اڄ به تنهنجو ‘ضمير’ چهرو ڏسڻ،
مون لئه هِڪڙي وڏي سعادت آ.
تنهنجي وئي کان پو دل جهُري پئي آ،
دل جي ديوار ڀي ڪِري پَئي آ.
ڪالھ جيڪا ملي هُئي قسمت سان،
سا خوشي دل ۾ اڄ مَري پَئي آ.
تو ڏي کِلندو به ڏس اچان ڪيئين،
راھَ تو واري ٿي ڇُري پَئي آ.
ڪيرُ ٿو چَئي ته آهيان مفلس،
مُنهنجي دردن سان دل ڀري پَئي آ.
پَنهنجي اڄ آشنا کي پَسندي ئي،
هُو شمع ڪيئين ڏِس ٻري پَئي آ.
دل ته چئو ٿا خدا جو گهر آ هي،
پوءَ ڇا جي ڪري ڏَري پَئي آ.
ڪيرُ ميڙي ‘ ضمير ’ ڪوِتائون،
دل تي پَن ڇَڻ جي رُت وَري پَئي آ.