چنڊُ آڪاس جي ڪهاڻي آ،
راتِ رولاڪ هيءُ پُراڻي آ.
اُڀَ ! ڪيڏو ٺهين ٿو تارن سان،
ڄڻ ته اڄ تو جَواني ماڻي آ.
چنڊَ جي روشني لَٿي ٻُڪ ۾،
ائين ڄڻ ڪو سنڌوءَ جو پاڻي آ.
ويجهو ڪيئن ايندي روپ روشن جي،
ناهي اونده چري، هي سياڻي آ !
ها ڀَلي چنڊَ ڏي تَڪي نه تَڪي،
رازَ پنهنجي جي هو راڻي آ.
چنڊَ ڏِس ! ڇوڪري ڏي تحفي ۾،
پنهنجي اڄ چاند ني اُماڻي آ.
توکي “ضمير ” هي پَتو آهي ؟
سِڪَ جي سونهنَ مالڪياڻي آ.