منهنجي ويران ٿِيل جُهڳي کان پو،
۽ تو محبوبَ جي ڇڳي کان پو.
گڏ ٿي گهڙيال آ ڪندو ماتم،
رات جو روز هڪ وڳي کان پو.
ٿي وَيو آهيان پرين پيلو،
عشق جي خون ۾ ڀڳي کان پو.
ويندي نظرن جو مرڪز ٿي،
جاءِ ديوار جي ڀَڳي کان پو.
ٿيو نه آباد، دل جو هي گلشن،
ڇو بَهارُن جي ڀي پڳي کان پو.!
جيڪو ‘ضمير’ ڪري دشمنيون،
آهي بس ڀاءُ ان سڳي کان پو.!