پنهنجي سوچن سَندو سبب ٻاري،
منهنجي مَن جو ته وڃ بلب ٻاري.
ڳالھ سمجهي سگهئين نه تون منهنجي،
پيو ٿڪجي آهيان قلب ٻاري!
وقتُ پاڇي جا ٿو ڪري ٽِڪرا،
ڪيئن سج کي ڇڏي ٿو رب ٻاري.
مون کي تنهنجي ٿي بس بي رُخي ساڙي،
توکي منهنجو نه ٿو ادب ٻاري !؟
تنهنجون تصويرون ٿو لڳل ساڙي،
ڏيئو وَئين ياد جو عجب ٻاري!
آءُ عاشقُ ۽ يار تون معشوق،
باھ مون لئه ٿو بس لقب ٻاري.