دل ته آهي زبان ڪونهي ڪا،
سامهون تون آهين، جانِ ڪونهي ڪا!
جهپجي اکين مان پُهتي سيني ۾،
سونهنَ تنهنجي زِيان ڪونهي ڪا.
ڪيرُ ٿو چئي ته گفتگو تُنهنجي،
ڳالھ ئي آ، قران ڪونهي ڪا.!
جئين چاهين تون ساڙ، ڦاڙ ان کي،
هيءَ دل آسمان ڪونهي ڪا.
تنهنجي ٻانهن ۾ جيڪا آ گوري !
اهڙي ڪِٿ ٻي اَمانَ ڪونهي ڪا.
هٿُ رسيوَر تي هُنَ رکي پُڇيئه،
مون ٻڌو هيئن، ‘چَوانِ، ڪونهي ڪا !؟’