ننڊَ ۾ ائين اکيون وِيون پورجي،
گوري ڳَل تي ڄڻ چُميون وِيون پورجي.
تُنهنجي سَپنن ۾ جو گُم ٿي وَيُس،
چنڊ ۽ تارا ڪتيون وِيون پورجي.
تو دريءَ مان جهاتي پائي جو ڏِٺو،
لوڪَ سان ساريون ڀِتيون وِيون پورجي.
تو جي ڪيريا وارَ پنهنجي رُخَ مٿان،
ساري دُنيا جون بَتيون وِيون پورجي.
توکان ڇڄندي ائين لڳو آ مٺي !
ڄڻ ته واريءَ ۾ ڄنگهون وِيون پورجي.
هُو محبت جو ڪري نالو امر،
نوري پاريون ڪِي سَکيون وِيون پورجي.
مُنهنجي دل جي پُرک ايوان ۾ ‘ ضمير ’،
ڪيتريون ئي حَسرتون وِيون پورجي.