نه سمجهون پاڻ کي ڪجھ ڀي، ٿا مُشتري سمجهون !
زمانو چهرو ۽ خود کي ٿا آرسي سمجهون.
اسين سڃاتا وڃون ٿا جو هڪ ئي نالي سان،
انهيءَ بدنامي کي به پنهنجي ٿا خوشي سمجهون.
ٿو روز پيار ۾ الزامَ جو عذاب ملي،
اسان ته چاھ جي ان کي ٿا چاشني سمجهون.
تڏهن به پنهنجي چَپن کي سبي ڇڏيو آهي،
جڏهن ته ڳالھ ٿا ساري غلط صحي سمجهون.
هُو الائي ڇو موت جون پَيا ڏين ڌمڪيون،
اسان ته پاڻ کي پنهنجي ٿا زندگي سمجهون.
اسان جو قرض وَتو سي، ڏنو نه موٽائي،
اَڃان ٿا پنهنجي طبيعت ۾ ڪمسني سمجهون.
ڪَئي سون فون، ملي جو نهَ دل ٽُٽي پيئي،
ملايو ‘هُن ’ نه، شرارت ٿي هيءَ سڄي سمجهون.
ڪڏهن ته دوستن سان ڀي نه خيال ملندو آ،
مگر ‘ضمير ’ ڪڏهن تن جي ٿا ڪمي سمجهون.