جي پيار ڏين ته مونکي تون هر هر، رُسي نه ڏي !
ڏک ڏيئي جهٽ ۾ ايڏي تون جلدي خوشي نه ڏي.
ڪاوڙجي وڃين رات جو، ڪاليج ۾ وري،
تون سامهون اچي صبح سان، ائين کلي نه ڏي.
مان ڳوٺُ ڇڏي تنهنجي ڪري ئي ٿو هِت رهان،
هر هر تون شهر جو ائين طعنو هَڻي نه ڏي.
عينڪ ۾ شيشو آتشي آ تو کي ڏسڻ لاءِ،
تون ويجهو اچي ديدَ کي ٽانڊا مٺي نه ڏي.
سمجهان ٿو ڄڻ ته دل ٿي ڪڍي مونکي ڏئي ڇڏين،
سموسو ائين ڪتاب تي مونکي رکي نه ڏي.
ايمان وارو ڪو به نه ڪاوڙجي خيال ڪر،
روزانو اچي منهنجي هٿن کي چُمي نه ڏي.