توڙي آهيان پنهنجي گهر ۾،
يار تڏهن ڀي آهيان سفر ۾.
چنڊُ، رسالا ۽ بي ساکي،
هرڻيءَ جهڙا ڇالَ اندر ۾.
لايان ڳلي مان هُنَ کي، ڇا لئه ؟
نانگَ وَتي ٿو وِڌيون ور ۾ !
هر ڪو پنهنجي ڌُن ۾ آهي،
منهنجو هَٿُ آ نانگن ٻِر ۾.
خوشبوءِ آئي تنهنجي پگهر مان،
ويٺس ان لئه تنهنجي ڀر ۾.
ڇا ٿي يارَ ! وڃايو، ويٺو،
جهاتيون پائين ٿو تون جر ۾ !