ماري هر ڪنهن کي لوڙِ ٿي پنهنجي،
هونءَ نه ـــ ته ڪير ڪنهن کي ساري ٿو !
هي وڇوڙو قضا تي قابض آ،
ماري، ماري وري جيئاري ٿو.
تنهنجو تصويرون ٿو رکي هر ڪو،
نانءُ منهنجو نه ڪو اُچاري ٿو.
هُو ٿو چاهي ته دڳُ وڃان ڀُلجي،
ڏيئو گهر جو تڏهن نه ٻاري ٿو.
ياد تنهنجيءَ جو نانگ روزانو،
رات جو ڏنگَ هَڻي سمهاري ٿو !
لُڙڪَ هڪڙو به قطرو پاڪ آهي،
عشقَ ۾ ڏِس اند اُجاري ٿو.
ڪوئي ڪنهن جو دڪان ٺاهي ٿو،
ڪنهن جو ڪو ئي مَڪان ڊاهي ٿو !
ڌارَ خوشبوء، حُسن ڪريان گلَ کان،
وَس پُڄي، ڀوءنرُ ائين چاهي ٿو.
درد لهندي ۽ اڀرندي ڏين ٿو،
سج! پئين پويان لاهي پاهي ٿو.
اُڀ سُرمائي ٿو وَيو آهي،
پَنڇي پرڙا تڏهن ته ساهي ٿو.
ڪوئي ماڻهو گُهمي ٿو نوٽن تي،
ڳاھُ ڪوئي ڪنڊن جو ڳاهي ٿو.
ايندو ڪر پاڻ تون پرين مون ڏي،
خطُ سڪَ ايتري نه لاهي ٿو.