چنڊ هوندو آ جئين ستارن ۾،
ائين هان تُنهنجي پرستارن ۾.
منهنجي دل کي به تو ڇِڪي ورتو،
مان ته شامل اڃان هان ٻارن ۾.!
ماڻهو اِن آس ۾ مري پوندا،
مهڪ ڍڪ پرس، چهرو وارن ۾.
ڇا ٿِيو، جي توکان پو ناءُ آيو،
توسان شامل ته هان قطارن ۾.
پوءِ ڇا لئه کڻي خنجر آئين ؟
مان جڏهن مرڻو هان اشارن ۾.
جهٽ تون نفرت جي معنيٰ سمجهي وئين،
۽ مان ڦاســـــي پَـــــــيس اُچـــــارن ۾.
تو وِڌي ڪيـــــــن آ نظــــــــــر هُن تي،
چنڊُ لَٽـــڪي پــــــــَيو مُــــــــــنارن ۾ !