شاعري وصل جي سزا آهي،
شاعري ذهن جي سَخا آهي.
منهنجي هر فيصلو ٿو اُبتڙ ٿئي،
منهنجي لکيل ائين قضا آهي !
دل ۾ سوءَ دردَ آ اُڀاريندو،
دردُ ڀي اهڙي ڪا هَوا آهي
ڪوئي هاڻي حُسين ۴ ٿي سگهندو ؟
ٿي وئي سنڌ، ڪربلا آهي !
آهي هُن لئه وڇوڙو جونءَ جو چڪُ،
منهنجي لئه هڪ وڏي بَلا آهي.
رات سياري جي ويهي ڪاٽيان ٿو،
وَڌ انهيءَ کان ڪا ٻي سَزا آهي ؟
پيارُ مون کي ته هيئن لڳندو آ،
مدي خارج ڪا ڄڻ دوا آهي.
پيارَ جي انتها وڇوڙو آ،
۽ سندس ڏکُ ئي وڏي گلا آهي !