ناهي ڪا عشقَ جي بَها ٿيندي،
۽ نه دل جي آ هِت دوا ٿيندي.
مون کي تنهنجي ٿي معرفت گُهرجي،
زندگيءَ جي جو انتها ٿيندي.
پنهنجي دامن کي صاف رکڻو آ،
پيارَ جي اڄ جو اِبتدا ٿيندي.
پيار هن کان گهُري وٺان ڪيئن مان ؟
پيارُ پنڻو نه آ، گلا ٿيندي !
ورسي جي ٿي ته شاعري ۽ ذڪر،
بعد ۾ مجلسِ عَزا ٿيندي.
ڪاڏي وينديون هي منهنجون ڪوِتائون؟
چيز هر هڪ جڏهن فنا ٿيندي !
صرف نظرون کڻي ‘ضمير ’ ڏسي،
پاڻهي ان کان پو وفا ٿيندي.