دردن جي ديوار،
ڊگهي ٿيندي ٿي وڃي!
جيڏو ڪيانءِ ٿو ياد،
تيڏي تنهنجي سار،
ڊگهي ٿيندي ٿي وڃي!
جئين، جئين جاڳن زخم ٿا،
رات به تئين تئين يار!
ڊگهي ٿيندي ٿي وڃي!
روز زهر ٿو ڏوڪيان،
پوءِ به منهنجي ڄمار،
ڊگهي ٿيندي ٿي وڃي!
شاعري
خاڪ ۾ گل
سعيد سومرو لکي ٿو:”ضمير کرل پرين ءَ جي پيرن جي مٽي پوڄيندڙ، مخصوص مزاج رکندڙ، ذاتي لحاظ کان بيحد وضعدار،سٺو پينٽر، صحافي، لوڪ پسند شاعريءَ جو جديد تسلسل آهي.مشهور عوامي شاعر ”استاد پيرل قنبر“ جي شاگردي صحبت ۾ رهي، هن نج پنهنجن رنگن سان، اهي احساس لفظي صورت ۾ پينٽ ڪيا آهن، جيڪي (ڄڻ ته) استاد پيرل قنبر کان رهجي ويا هجن.ضمير کرل شاعريءَ جي ساغر وچان ڪائنات سنسار کي جيئن ڏٺو آ تئين لکيو آ هي. هن پنهنجي شعري ڪينواس محدود موضوعن ۽ گهاڙيٽن بدران، لا محدود برشن سان لکي، سٺي پيشڪار شاعر هئڻ جو ثبوط ڏنو آهي. هن اجتماعي مفاد، جمالايات، تصوف، مٽيءَ جي مهڪ جهڙا اعليٰ قدر ميڙي، ڌرتيءَ ۽ پنهنجي خوابنده منزل جي ويجهو قدم رکيا آهن.
- 4.5/5.0
- 5547
- 691
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ضمير کرل
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪتاب بابت
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران
- تعارف ؛ داد جا خزانا کٽيندڙ شاعر ضمير کرل !
- مهاڳ
- ليکڪ پاران
- ڪتاب ۽ شاعر بابت تاثر
- تاج جويو
- جواد جعفري
- مدهوش ڀٽو
- علي صفدر
- احسان جوڻيجو
- ظفر عباسي
- سحر غفار
- غزل
- هونئن ڪيڏا ڀي بي چيا آهيون.
- رات بارش، ياد ــ رستا ۽ اسين،
- گڏ نه آيو ڪو، هِن سفر تائين،
- تُنهنجي نيڻن ۾ مون ڏٺو آهي،
- عشقُ الهام ٿي لٿو،ڇا ڪِيون !؟
- جي گڏيل هِن دليون، پوءِ دوري نه آ،
- ڌڪ پچائي پَڪا ٿي ويا آهيون،
- دوستيءَ جو ڀرم، رکو ئي نٿا !
- سڀئي راھ رستا، اسان جي اکين ۾،
- تُنهنجي خط ۾ آ پيار جي خوشبو،
- ڏٺي شئيءِ نه جيئن ڪنهن، خدا جي هٿن ۾،
- منهنجي نيڻن تي ديدار جو ڀرت ڀر،
- اسين گُم پاڻ هُون ڪاٿي، نٿا ڳوليون،
- کُليو تاڪ دل جو، اُڏي تير آيا،
- پنهنجي رُخسار تي چڳون لاڙي،
- توکي هڪڙو دفعو ڏسي آيس،
- هونءَ ڪيڏا ڀي بي چَيا آهيون،
- روز ماڻهو ٿا ڪَن ڪيترا خود ڪُشي !
- سونهنَ سان گڏ آ وفا ڀي لازمي،
- جي نه توکي ڏسان ٿو، چُڀن ٿِيون اکيون،
- ننڊَ ۾ ائين اکيون وِيون پورجي،
- ٿورو ايذاءُ ڀي وڏو آهي،
- ننڊَ مان ڄڻ ڪو ٻار جاڳي پَيو،
- چئي ٿي چانڊاڻ، اڌ رات اٿندي نه ڪر،
- مُرڪ، درد سان ٿي ڪري کيچل،
- ناهي ڪا عشقَ جي بَها ٿيندي،
- تنهنجو چهرو حَسين گلدستو،
- پَني منجھ ويڙهيل مٺي ٿي اچئه،
- تو به سارڻ ڇڏي ڏنو، مون ڀي،
- نه سمجهون پاڻ کي ڪجھ ڀي، ٿا مُشتري سمجهون !
- دربدر آهيان، در خدا ! ڏيندين،
- مون کي پنهنجو حصو ڏئي ڇڏجان،
- عاشقيءَ اداس موسم آ،
- اچان ٿو روز ڪنڊيرن جا گهر ڏي ٽار کڻي،
- مو مٿان ڏيئي تِجلا وَهيءَ جان لٿي،
- پنهنجي سوچن سَندو سبب ٻاري،
- پيارُ توسان ته آهي وڏي وقت کان،
- تو منهنجي دل جو ٽڙيل ڦول آ سَٽَ ڏئي آ پَٽي ورتو،
- راھَ ويندي نظر ٿي گُم وئي آ،
- تنهنجو آهن اسان سان سارون گڏ،
- پيارَ منهنجي کي پَرَ ته ڪونه هُيا،
- نفرتن جون پڙهي ڪهاڻيون تو،
- تنهنجي چهري تان ديد اُڏري وئي،
- هر گهڙي هو تنهنجي چارن کي ڇُهيو،
- جي پيار ڏين ته مونکي تون هر هر، رُسي نه ڏي !
- چنڊ هوندو آ جئين ستارن ۾،
- پنهنجا گهرَ، گهٽيون، بازر ڇڏيون ٿي وڃئه،
- وَهندي بازار کي، ڪير روڪي ڀلا!؟
- چنڊُ به روشن بيٺو آهي،
- ڪَڙو چڙهيل هو تنهنجي پاڙي تي،
- دل چَيو، ديدار لئه اک ڌارجي،
- توڙي آهيان پنهنجي گهر ۾،
- جاڳ، ننڊَ ۾ جَنين سان رهاڻيون رهيون،
- ڌارَ ٿي وِيو آ يار، مرڪ ڀَلي !
- سُڪون اوهان کي ۽ خود کي عذاب ڏينداسين،
- شاعري وصل جي سزا آهي،
- آ هلي آ وَٺون، عاشقيءَ جو مزو،
- نظر سان نظر جو، ميلاپ ٿيندو،
- دل ۾ تنهنجي رهڻ ٿو چاهيان مان،
- منهنجي ويران ٿِيل جُهڳي کان پو،
- چنڊُ آڪاس جي ڪهاڻي آ،
- فون جو اوسيئڙو ڪيسين يارَ! مان ڪريان ؟
- ها! مري پوءِ ڪيئن ــ جي سگهبو !؟
- ماري هر ڪنهن کي لوڙِ ٿي پنهنجي،
- پيار جي تو نه ڪَئي اطاعت آ،
- سونهن تنهنجيءَ شڪار ڪِيو آهي،
- پرين ويران پنهنجو گهرــ پڌرُ آهي اڃان تائين،
- سيني مان ير هي سُور نڪري نٿو،
- اوهان جي اکين ۾ سَوين رنگ آهن،
- توکي ڏسندي ئي غمَ وَيا ڀلجي،
- منهنجي دلڙي اداس ٿي پئي آ،
- وارَ اُن ڏينهن کان اَڇا ٿيا هِن،
- مون کي آواز ڏئي، تون لِڪي ٿي وڃين،
- دل ته آهي زبان ڪونهي ڪا،
- رات تو کي مون ايڏو سنڀاريو هُيو،
- روز ڏئي آئينو چمڪا، پاڇائين ۾،
- روحَ ــ رَتيون ٻَري هيون آهن،
- پنهنجي تصويرَ تو کسي ورتي،
- آءُ نا پاڪ، پاڪ در تنهنجو،
- تنهنجي تصوير اک ۾ گُم ٿي وئي،
- ڇوڪريون پنهنجو پاڻ ۾ گُم هِن،
- هيءُ وٺ ‘ ضميرَ’ آڱر، هلڻو آ ڳوٺ هاڻي،
- جان ٿڙڪڻ لڳي،
- اِن نموني دماغ ۾ آهي،
- وايون
- هر ماڻهوءَ جو پنڌُ،
- منهنجين اکڙين ۾،
- دردن جي ديوار،
- جهولُ گلڙن سان ڀريون،
- توکي ڏسندي ئي مٺي!
- مِلي ۽ وڇڙڻ،
- ڏيندينءَ، ڪَن نه پيار ؟
- تنهنجو اوسيئڙو،
- ڳوٺَ جي ڳلين ۾ سکي !
- پاڻ نه سگهيا سين ملي،
- چانھه به وِسري وَئي اَٿئه،
- ڏيڍ سٽا
- ڇا لاءِ لِکين ٿي تون ؟
- تو ڀرت ڀرڻ سکيو،
- ها رات ملي وئي هُئينءَ،
- ڇو ايڏي ڪاوڙ هُئي؟
- ڪنهن سان به نه ملندي ڪر،
- نڪُ تو جو سبايو آ،
- ايڊريس مٽائي ڇڏ.
- بس خالي لفافو هو،
- هونئن ڪجھه ڀي ناهيان مان،
- هي هُل آ پاڙي ۾،
- وهنوار اجايا هِن،
- هي ٽيڪسٽائيل مل،
- مون کي ته لڳي ائين ٿو،
- آواز مٽائين ٿي،
- ڪٿ پنهنجي گهر ۾ آن،
- توڙي جو ڏکن ۾ هان،
- اکڙين جو ڏٺو توکي،
- هُو کجيءَ وارو وڻ،
- ڳوڙها جو ٽِمي پِيا ها،
- تُنهنجي آيس پاڙي ۾،
ڊگهي ٿيندي ٿي وڃي!
جيڏو ڪيانءِ ٿو ياد،
تيڏي تنهنجي سار،
ڊگهي ٿيندي ٿي وڃي!
جئين، جئين جاڳن زخم ٿا،
رات به تئين تئين يار!
ڊگهي ٿيندي ٿي وڃي!
روز زهر ٿو ڏوڪيان،
پوءِ به منهنجي ڄمار،
ڊگهي ٿيندي ٿي وڃي!