راھَ ويندي نظر ٿي گُم وئي آ،
منهنجا تنهائي لاهي ڪم وئي آ.
سوچَ هُن واري سِرُ ڪڏهن کڻندي،
مون کي ويڙهي جو منهنجو غم وئي آ.
‘ مون کان پوءِ تون نه ڪنهن ڏي اک کڻجان ’
ويندي، ويندي، هُو ڏئي قسم وئي آ.
پاڻ الفت جي ڳولا ۾ آهيون،
دوستي هوءَ ڪري ختم وئي آ.
هُت آ ميلو لڳو ڪتابن جو،
اُنَ ۾ هن جو ڪهڙو ڪم، وئي آ!؟
ڏيکُ دل ٿي گلابَ جهڙو ڏي،
اهڙو هن کي ڏَيُون زخم وئي آ.