پنهنجا گهرَ، گهٽيون، بازر ڇڏيون ٿي وڃئه،
ڌيءُ ســــــــــامـــــــــا ڻيه آخـــــــر ڇڏيون ٿي وڃئه.
او امان! جنهن کي نازن سان پاليو هئيه،
ڀيڻَ منهنجي اُها گهر ڇڏيون ٿي وڃئه.
جنهن کان ٻاهر ائين پيرُ پاتو نه هُئين،
ويندي ڄڃ سان اُهو در ڇڏيون ٿي وڃئه.
سئوٽ، ماروٽ، ماسات، ماما مٺا،
پنهنجا ڀاڄايون، ڀائر ڇڏيون ٿي وڃئه.
جنهن ۾ ڄائي، وڏي کيڏندي ٿي هُئي،
سمجهي اُن گهر کي هُهو برَ ڇڏيون ٿي وڃئه.
توکي ڏيندي کڻي هُئي دوا وقت تي،
سا دعائون وٺي ترَ ڇڏيون ٿي وڃئه.
گهوٽ جي پانڌ سان، گِهلبي گهِلبي،
روئنيدي، مُنهنجو ڀاڪر ڇڏيون ٿي وڃئه.
او امان ! بيوسيءَ ۾ هو سينگارجي،
ميرا لٽڙا ۽ چادر ڇڏيون ٿي وڃئه.
جنهن تي ليڪا ۽ نوڙي ٽَپين کيڏي هُئي،
گهر جو تنها سو آڳر ڇڏيون ٿي وڃئه.
منهنجي هٿَ کان بنا گهمندي نه هُئي،
هي اُها ڀيڻ آڱر ڇڏيون ٿي وڃئه.
تنهنجي ويران گهر جي گهٽيءَ ۾ سُتل،
تڙپندي ڀاءُ شاعر ڇڏيون ٿي وڃئه.