توکي هڪڙو دفعو ڏسي آيس،
تنهنجي قدمن ۾ دل رَکي آيس.
هونءَ سنڀالي نه پاڻ سگهيم،
تنهنجون يادون مگر کڻي آيس.
ويٺي هلڪي تو مرڪ مرڪي پئي،
ان تي ڏھَ ڏھَ دفعا ڪُسي آيس.
تو رقيبن جي ميڙ مان جو سڏيو،
ائين لڳو، دار تان لَهي آيس.
مون سُڃاتو نه پاڻ کي جانان !
تُنهنجي پاسي مان جو اُٿي آيس.
روز ماري وري جيئارين ٿي،
ڪَنهن چَيو ٿئه ته مان بچي آيس.