هونءَ ڪيڏا ڀي بي چَيا آهيون،
سونهنَ وارن اڳيان جُهڪيا آهيون.
پهريون ڀيرو ملياسين ائين لڳو،
ڄڻ ته صديون ڪي گڏ رهيا آهيون.
يارَ! دنيا کان ڌارَ ٿي وِياسين،
جاڪون هڪٻئي کي ٻَئي مليا آهيون.
ڪينَ مرڪيسون مرڪ هونءَ ڪنهن سان،
پوءِ ڪئين پاڻ هڪ ٿي وِيا آهيون!؟
جئين وارن ۾ آڱريون الجهن،
ائين زماني ۾ اُلجهي پِيا آهيون.