تنهنجو چهرو حَسين گلدستو،
جنهن ۾ جانان آ ڦول هر رنگ جو.
تنهنجي اکڙين ۾ سِجُ ٻُڏي وِيو پر،
ڳاڙهي چپڙن ۾ چِنڊُ چمڪي ٿو.
تون اڏاري نه هل گُلابي چُني،
خيال ڪر هيٺ سج لهي پوندو.
ڪالھ جو توکي مون چتائي ڏٺو،
کير پيئڻ ئي رات وسري وِيو.
تنهنجي ڇاتيءَ تي ڪائناتون ٻهَ،
مان وڃان گم نه ٿي، آ هي خطرو.
ڳوٺ ٻنهي جو ساڳيو آ پر،
هونءَ هر هڪ جو آ جدا رستو.