ٿورو ايذاءُ ڀي وڏو آهي،
جيءُ منهنجو اڃان جڏو آهي!
مان انڌو ريڙهيون پائي سُرندو ويس،
ڪنهن نه ڏَسِيو اڳيا کڏو آهي!
آءُ جي دردَ کان ڪيان نَهڪر،
پوءِ هي ڀاڳ سان ڦڏو آهي.
منهنجي هِتڙي نه ڪا سڃاڻپ آ،
تيار منهنجو تڏهن لڏو آهي.
دل ۾ جا پوک پوکجي ٺيڪ آ،
اک ته ديدار جو اڏو آهي.
توکي بَس مرڪون ڏيندو آمدَ تي،
ڇو جو مفلس جو هي تڏو آهي!