4. آنڌ به ڪاڻي، مانڌ به ڪاڻي، ڪاڻي اسان جي ڍڳي،
بنياد:
هڪڙي ڪاڻي ڇوڪريءَ کي سندس مائٽن پرڻايو، پر ماڻس کي ڏاڍي ڳڻتي هئي ته هن کي ساهرين گهر ”ڪاڻي، ڪاڻي“ ڪري نه چيڙائين. ڇوڪريءَ پوءِ ساهري گهر وڃي ڏٺو ته؛ نڻان به ڪاڻي ته ڏيرياڻي به ڪاڻي. اهو ته ٺھيو پر ساهري در تي جيڪا ڍڳي بيٺي هئي سا به ڪاڻي ھئي. هيءُ حال ڏسي، ڇوڪريءَ کي منھن ۾ پاڻي آيو ۽ ماءُ جي دل کي ڌيرج ڏيڻ لاءِ، مٿيون پھاڪو نياپي طور، پنھنجي ڪنھن پيڪي پھر هٿان چوائي مڪائين.
”آنڌ ۽ مانڌ“ سندس نڻان ۽ ڏيرياڻيءَ جا نالا هئا.
ڀيٽيو:
1- جھڙي ڇالي، تھڙي پني.
2- جھڙا روح، تھڙا ختما.