79. جئسي ڪو تئسا ملا، سن ري راجا ڀيل.
هڪڙو ماڻھو ڪيڏانھن سفر تي ٿي ويو. وٽس لوهه تمام گهڻو پيل هو، سو پنھنجي سنگتيءَ وٽ امانت رکي ويو. ڪن ڏينھن پڄاڻا جڏهن موٽي اچي پنھنجو لوهه گهريائينس، تڏهن سنگتيءَ چيس ته؛ ”ادا، تنھنجو سڀ لوهه ڪئا ٽڪي کائي ويا.“
هن ڪڇو ڪين پر دل ۾ پڪو ارادو ڪيائين ته؛ ”هن کان انھيءَ ڳالهه جو ضرور پارو جهارو وٺندس.“
هڪڙي ڏينھن، پنھنجي سنگتيءَ ۽ سندس پٽ کي پاڻ وٽ دعوت جي بھاني گهرائي، هن جو پٽ وجهه وٺي لڪائي ڇڏيائين. سنگتيءَ پڇيس ته؛ ”منھنجو پٽ ڪٿي آهي؟“
تنھن تي لوهه جي مالڪ چيو ته؛ ”ادا، تنھنجي پٽ کي سرڻ لامارو ڏيئي کڻي ويئي.“
هن چيس ته؛ ”ڪڏهن سرڻ به ٻار کڻي ويئي آهي؟“
تنھن تي اڳلي چيس ته؛ ”ڪڏهن لوهه به ڪئا ٽڪي ويا آهن.“
انھيءَ تان هندي واري چيو آهي ته:
جئسي ڪو تئسا ملا، سن ري راجا ڀيل،
لوهي ڪو چوها کا گيا، لڙڪا ليگئي چيل.
(فئلن)