137. ور راڄ؛ ٻرهه راڄ،
پٽ راڄ؛ ميڇ راڄ.
اصل پنجابي: خاوند راج، بلند راج، پوت راج، دوت راج.
ڀائنجي ٿو ته اها ڳالهه پنجاب پاسي ٿي هئي جو اتي جا ماڻھو هي پھاڪو چوندا آهن.
بنياد:
ڪنھن مائيءَ، پنھنجي مرد جي صاحبيءَ ۾ ڏاڍو فرحت ۾ وقت ڪاٽيو هو. مرد جي چالاڻي کانپوءِ، هوءَ پنھنجي پٽ ۽ ننھن جي پناري پيئي. پٽ جي ڏاڍي مرضي هئي ته؛ ”آءٌ ماءُ کي سُکي رکان.“
پر سندس زال کي اها ڳالهه نه پيئي وڻندي هئي. هو اڃا چوندو هو ته؛ ”ماءُ کي هيءَ ڪي هيءَ شيءِ يا پيسا ڏيان.“
زال اشارو ڪندي هيس ته؛ ”نه ڏينس!“
هڪڙي ڏينھن هن مائيءَ، پنھنجي ننھن جو اهڙو اشارو ڏسي ائين چيو.
مراد ته پنھنجي مڙس جو راڄ، اهڙو آهي جھڙو رام ۽ سيتا جو راڄ. جن ٻرهه جي ڏينھن ايوڌيا ۾ راڄ ڪمايو. پنھنجي پٽ جو راڄ، سو آهي ميڇ ۽ اشاري جو راڄ. يعني پٽ، پنھنجي زال جي اشاري تي هلندو.