122. گيان ڌيان وهان رها، جھان رهي جتي.
بنياد:
هڪڙي هنڌ، ڪٿا تي، ڏاڍا ماڻھو اچي مڙيا. ڪٿا ڏاڍي گيان ۽ رس ڀري هئي. ٻڌندڙن کي ڏاڍو آنند پئي آيو. انھن ٻڌندڙن مان، هڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي سنگتيءَ جو خيال، ڪٿا ۾ نه ڏسي، پڇيس ته؛ ”تنھنجو من ڪٿي پيو وسي؟“
هن چيو ته؛ ”جتي ٻاهر لاهي آيو آهيان! ڊپ اٿم ته اها ڪو کڻي نه وڃي.“
تنھن تي سندس سنگتيءَ ائين چيو.