31. اڻائي به ويئي، تڻائي به ويئي، وري ڪپھ جي ڪپھ.
ھڪڙي آفيميءَ کي ڪٿي لگھوشنڪا ڪندي پنڪي لڳي ويئي. اوچتو ھڪڙو ماڻھو اتان لنگھيو. تنھن سندس مٿي تان پڳڙي لاهي، ڪپھه جي پوُڻي مٿس رکي. ٿوري کان پوءِ، جڏهن پنڪي کليس، تڏهن پڳڙيءَ بدران پوڻي ڏسي، تپرس کائي هي پھاڪو چيائين.
يعني ڪپھه ڪتجي سٽ ٿيو ۽ سٽ اُڄي ڪپڙو ٿيو، سو پورهيو سڀ ويو؛ وري ڪپھه ٿي پيئي. (گلشڪر)
سمجهاڻي: ڪو ماڻھو ڏاکڙا پٽي پنھنجي حالت سڌاري ۽ پوءِ اهڙي ڪنھن چڪر ۾ اچي وڃي، جو محنتون برباد ٿي وڃنس ۽ موٽي وڃي پنھنجي اڳوڻي حال کي رسي، تڏهن ائين چئبو.