98. ست ڪوئا کائي ٻلي، حج تي چڙهي.
بنياد:
ڪنھن گهر ۾ هڪڙيءَ ٻليءَ ڪوئن مان ڏاڍا وارا ڪيا هئا. تنھنڪري ڪئا سندس ڊپ سببئون ٻر کان ٻاهر ئي ڪين نڪرندا هئا. ٻه ٽي ڏينھن جڏهن ٻليءَ جي ائين سُڪ تي وهاڻي، تڏهن چيائين؛ ”هاڻ ضرور ڪا حڪمت ڪجي نه ته آئينده بک ۾ پاهه ٿبو.“
هن پوءِ منھن کي کڻي ڀڀوت لاتي ۽ تسبيح هٿ ۾ کڻي ڪئن جي ٻر اڳيان بيھي، الله الله ڪرڻ لڳي. ٻليءَ جي آواز تي ڪئن ٻر مان نھار ڪئي ته ٻليءَ چين؛ ”ٻچا توهين ڊڄو نه. آءٌ هينئر حج ڪري آئي آهيان ۽ ڌڻي جل شانہٗ شل منھنجا اڳيان گناهه مرهيندو. باقي آئينده مون ڪنھن کي به ڏکوئڻ کان توبہ ڪئي آهي.“
ائين چئي ٻلي استغفار پڙهڻ لڳي.
ڪئن ڏٺو ته هيءَ ته سچي پچي حاجياڻي آهي. بي ڊپا ٿي نڪتا ٻاهر. پر ٻلي اهڙو ڪڇي، جھڙي ڀت. جڏهن سڀئي ڪوئا، مال زيان ڪري ٻر ڏي ٿي موٽيا، تڏهن ٻلي سندن ٻر کي پٺ ڏيئي ويھي رهي ۽ جيڪو ڪوئو ٻر ۾ گهڙڻ لاءِ ٿي آيو تنھن کي ويئي نڙيءَ هيٺان لنگهائيندي، تان جو سڀيئي ڪوئا کائي کپائي ڇڏيائين.
هيءُ پھاڪو تڏهن ڪم آڻبو آهي، جڏهن ڪو ماڻھو ڪنن ڪمن ڪندي يا اڍنگي هلت هلندي به چوي ته؛ ”اسين انھن ڳالھين کان مٿي آهيون ۽ ائين ڪرڻ اسان جي ڪتي جو به وڙ نه آهي.“