125. لالچ بري بلا
بنياد:
هڪڙو درويش واٽ وٺيو پئي ويو. هڪ دڪاندار سڏ ڪري، پنھنجي دڪان تي ويھاريس. سرڌا وچان، ماکيءَ جو هڪ پيالو ڀري، شربت ٺاهي ٿي پياريائينس. جيستائين دڪاندار پاڻي ڀري، تيستائين ڪيتريون مکيون اچي ماکيءَ تي مڙيون. ڪي ته پيالي ۾ پئجي مري ويئون. تنھن تي هن درويش چيو ته؛
مکي بئٺي شھد پر، پنک گئي لپٽاءِ،
ھاٿ ملي اؤر سر ڌوني، لالچ بري بلاءِ.
مٿيون پھاڪو انھيءَ سلوڪ جي، پوئين تڪ آهي.
مراد ته لالچ ڏاڍي بڇڙي شيءِ آهي.