116. کائڻ لاءِ کرو، ڪم مھل ٻرو.
بنياد:
پمونءَ نالي هڪ ڇوڪر هو. تنھنکي هڪڙي ڏينھن ماڻس سڏ ڪري چيو ته؛ ”پٽ! پما!“
چي؛ ”جيءُ! منھنجي امان.“
چيائينس ته؛ ”پٽ! پاڻيءَ-دلو ته کوهه تان ڀري اچ.“
پمي چيو ته؛ ”امان! دلو کڻان! کوهه تي وڃان! وري نار ڪاهيان! پوءِ دلو ڀريان! پوءِ به جي پوي ڪري. لڳي ٺڪري ۽ پوي رت نڪري! پوءِ ڪاڏي وڃان؟“
ماڻس چيس ته؛ ”ڀلا کچڻي رڌي آهي، اها کائيندين؟“
چي؛ ”امان! ڇونه کائيندس؟“
تنھن تي ماڻس چيس ته؛ ”ماريا! کائڻ لاءِ کرو، ڪم مھل ٻرو.“
ڀيٽيو:
چاڪريءَ چور، نيوالي حاضر.