129. مُٺ ڀيڙيائي ڀلي، جي اپٽي ته نڪو لاءُ نڪو ساءُ.
بنياد:
هڪ لڱا شاهه عبدالڪريم بلڙيءَ واري سان گڏ، ڪي مريد هوا. انھن مان هڪڙي هُو هُو جو ذڪر ڪري ضرب هنئي. سيد شاهه ڪريم کي، هن جو آواز ٻڌي ڏاڍي بڇان لڳي. چيائينس ته؛ ”هي ڇا آهي! انھيءَ مان اهو مطلب آهي ته ٻيا جيڪي حاضر آهن، تن کي ذڪر ڪونھي ۽ انھن کي ٿو ٻڌائين.“
ٻئي دفعي وري چيائين ته؛ جيڪڏهن ڪنھن شخص تي الله جي عنايت مخفي طرح ٿئي ته انھيءَ کي گهرجي ته اها ڳجهي رکي. ظاهر نه ڪري. انھن ٻنھي موقعن تي، هيءُ بيت چيائين.
مٺ ڀيڙيائي ڀلي، جي اُپٽي ته واءُ،
پڌر وڌي ڳالهڙي، ڇڏي ويئي ساءُ. (شاه)
(رسالو ڪريمي)
ڀانئجي ٿو ته مٿيون پھاڪو، انھيءَ بيت مان ٺاهيو اٿن.
ڀيٽيو: ٻاٻا ڀلي، ڍڪي ڀلي.