73. جنھن کي ويٺي سُڌ نه پيئي، تنھن کي بيٺي ڇا پوندي؟
ڪنھن راجا کي ڌيءُ اُڪلائڻ جي ڏاڍي ڳڻتي هئي پر پاڻ جھڙو شريڪ نٿي مليس. تنھن ڪري ماٺ ڪيو ويٺو هو. هن پنھنجي راڻيءَ سان به ڪڏهن پنھنجي انھيءَ ڳڻتيءَ جي ڳالهه ڪا نه ڪئي. راجڪماري ائين پيئي سمجهندي هئي ته؛ ”ابي سائينءَ کي پنھنجي راجائيءَ وچان منھنجو ويچار ڪونھي.“ تنھنڪري هوءَ اٿندي وهندي ماءُ سان اٽڪل سان کونگهرو ڦيھيندي هئي ته من هيءَ اُٿي راجا جي کڙي تپائي.
هڪڙي ڏينھن ماڻس چيس ته؛ ”جڏهن پڻھي ماني کائڻ اچي، تڏهن تون وڃي اڳيان بيھجانس ته من سماءُ پويس ته تون ايڏي وڏي ٿي ويئي آهين ۽ وڌيڪ وهارڻ جھڙي نه آهين.“
تنھن تي راجڪماريءَ ائين چيو.
ڀيٽيو:
چوڻ سان جو نه سمجهي، سو اشارو ڇا سمجهي،
جو پنھنجي نه پرائي سمجهي، تنھن کي خدا سمجهي.