112. ڪنيءَ رن جا ٻار، جيئن ٿورا تيئن چڱا.
بنياد:
هڪڙي پوڙهيءَ، سڃيءَ ۽ بيمار عورت کي ٻار گهڻا هئا. تن مان هڪڙو مري پيو ته پٽڻ لڳي.
اهو هال ڏسي پاڙوسي هڪڙو کلڻ لڳو.
هڪڙي فقير، اُن پاڙوسيءَ کي چيو؛ ”هن کي مرڻو، تو کي کل!“
تنھن کي پاڙوسيءَ، هيءُ پھاڪو چئي سڻايو.
مطلب هي آهي جو ڪني وهنوار ۾ هٿ جئن ٿورو تئن چڱو. بلڪ نه هئي ته هيڪاري چڱو. (گلشڪر)