36. اهو ئي هٿ کير ۾، اهو ئي هٿ نير ۾.
چون ٿا ته هن پھاڪي جو بنياد؛ ڪربلا وارو قضيو آهي.
امام قاسم جڏهن شھيد ٿيو هو تڏهن سندس وهانءَ جا ساٺ سنوڻ اڃا پورا ڪين ٿيا هئا. جنھن ڪري اهلبيت يعني نبي صاحب جي آڪھه جي ماڻھن جو هڪڙو هٿ شاديءَ جي ساٺن سنوڻن لاءِ کير ۾ هو ۽ ٻيو هٿ امام جي شھيد ٿيڻ ڪري نير ۾ هو، جو ماتمي ويس نير ٻڏل ڪيائون.
ڪنھن جي گهر ۾، ڪنھن عزيز جي موت ڪري، پٿر پيو هجي ۽ اتيئي ان جي شاديءَ جو سانباهو ٿئي، تڏهن ائين چئبو آهي.