47. ٻليءَ شير پڙهايا، ڦير ٻلي ڪون کاوڻ آيا.
هڪڙي ٻليءَ، ڪنھن شينھن جي ٻچي کي چنبن هلائڻ جي واٽ سيکاري. شينھن جي ٻچي کي پوءِ دل ۾ آيو ته؛ ”متان ٻلي وڃي سڀني کي ٻڌائي ته هي منھنجو شاگرد آهي.“ تنھن کان پھريائين مٿس چنبا ٿي هلايائين.
ٻلي يڪدم ڊوڙي وڃي ڪنھن وڻ تي ويٺي. شينھن جي ٻچي چيس ته؛ ”ناني وڻ تي چڙهڻ ته مون کي تو سيکاريو ئي ڪو نه.“
ٻليءَ چيس ته؛ ”ٻچا! اِهو علم به جي تو کي سيکاريان ها ته پوءِ تنھنجي چنبي کان اڄ ڪيئن بچان ها!؟“
مراد ته؛ بڇڙي کي چڱي مت ڏسڻ، پاڻ لاءِ جنجل پرائڻ آهي.
ڀيٽيو:
چڱائي ڪجي ڄٽَ سان، ڄٽُ ڦيري هڻي پَٽَ سان.