50. ڀلو پير، ڪي ڀلو ويساههُ.
هڪڙي بادشاهه پنھنجي وزير کان پڇو ته؛ ”ڀلو پير ڪي ڀلو ويساهه؟“
وزير چيو ته؛ ”ويساههُ!“
بادشاهه چيس ته؛ ”نه، پير ڀلو آهي.“
خير، وزير کڻي ماٺ ڪئي ۽ دل ۾ پڪو ارادو ڪيائين ته؛ ”ڪنھن وقت وجهه وٺي بادشاهه کي اها ڳالهه ذهن نشين ڪرائيندس ته؛ پير کان به وڏو آهي ويساهه“. هن پوءِ ڪا سٽ سِٽي پر ڪنھن کي ان ڳالهه جو پتو نه ڏنائين.
هڪڙي دفعي بادشاهه کي ڪيڏانھن جنگ تي وڃڻو هيو. وزير هيءُ وجهه وٺي چيس ته؛ ”جيئندا قبلا! فلاڻي هنڌ ڪنھن پير جي درگاهه آهي ۽ اتان گهڻن کي فيض رسيو آ. تنھن ڪري منھنجو عرض آهي ته توهين انھيءَ پير جي زيارت ڪري، پوءِ جنگ تي چڙهو ته ڌڻي ڪندو ته توهان جي اڻ پڇو فتح ٿيندي.“
بادشاهه کي اها صلاح وڻي. سو وزير سان گڏجي، انھيءَ پير جي زيارت ڪري پوءِ جنگ تي چڙهيو ۽ فتح ٿيس.
بادشاهه پوءِ وزير کي چوڻ لڳو ته؛ ”هاڻي مونکي واقعي پڪ ٿي آ ته ويساهه کان پير ڀلو آ.“
وزير چيو ته؛ ”سائين! اچو توهان کي رنگ ڏيکاريان.“
هن پوءِ بادشاهه کي ساڻ وٺي وڃي، انھيءَ پير جي تربت کوٽائي ته مئل گڏهه منجهه پيل ڏسڻ ۾ آيو. بادشاهه وائڙو ٿي پڇيو ته؛ ”هي ڇا؟“
وزير چيو ته؛ ”اهو سڄو قصو هٿرادو هو ۽ خاص توهان کي پڪ ڪرائڻ لاءِ ائين ڪيو هوم. جو پير کان ويساهه وڏو آهي.“