138. وهڻ منڍو ئي ناهه، دلو پڇي نار کي.
بنياد:
دلوراءِ، جنھنجي نگري ناس ٿي ويئي، تنھن هڪ لڱا ٻڌو ته؛ ”هڪ حسين عورت ٻيڙيءَ ۾ چڙهي پئي وڃي.“
هن يڪدم پنھنجن ماڻھن کي حڪم ڪيو ته؛ ”اها عورت وٺي اچو.“
زال کي جڏهن اها خبر پيئي، تڏهن هن ڌڻيءَ کي سوال ڪيو ته؛ ”مونکي دلوراءِ کان بچاءِ!“
ڌڻي اهڙو ستار جو، جهٽ درياھ ور کائي، دلوراءِ جي نگريءَ کان ڳچ پري وهڻ لڳو. جنھن ڪري دلوراءِ جا ماڻھو هن عورت جي ٻيڙيءَ کي پھچي ڪين سگهيا. ڳچ مھل کانپوءِ دلوراءِ پنھنجي ماڻھن کان پڇيو ته؛ ”هوءِ عورت آئي؟“
سندس ماڻھن چيو ته؛ ”قبلا! خود درياهه ئي ڪونھي ته پوءِ عورت وري ڪيئن ايندي؟“
انھيءَ ڳالهه تان اهو پھاڪو چيائين.
اھو ڪتب تڏهن آڻبو آهي، جڏهن ڪو ماڻھو اڻ هوندي ڳالهه جي اميد رکندو آهي.
ڀيٽيو: رن منڍئون ئي نه ٺھي، جمعي رات ٿو وهانءُ ٿئي.
آڏواڻي، ڀيرو مل مھر چند: پھاڪن جي پيڙهه. ص ۴