11. اُٺ نه رٺا، ٻورا رٺا.
ڪنھن جت، هڪڙي واڻئي سان بار کڻي ٻئي هنڌ پڄائڻ جي ٻول ڪئي هئي. پر ٻوريون هيون تمام ڀاري، سو اٺن کي جيئن تيئن لڏي، گلو ڪاهي هليا ته اٺ مھار ڇنائي رستو ڇڏي هليا ۽ ٻوريون ڪيرائي وڌائون. واڻئي چيو ته؛ ”اُٺ رٺا وڃن ٿا.“
تنھن تي جت اهو پھاڪو چيو ته؛ ”اُٺ نه رٺا آهن، ٻورا رٺا آهن.“
اهو پھاڪو تڏهن ڪم ايندو آهي، جڏهن هڪڙي جو ڏوهه ٻئي تي کڻي مڙهيندا آهن. (ڪوڙو مل چندن مل)
ڀيٽيو:
تون ڇٽ مان ٺڳ ئي سهي.