56. پاڻيءَ مٿي جهوپڙا، مورک اُڃ مرن.
پاڻيءَ مٿي جهوپڙا، مورک اُڃ مرن،
سامان اوڏو سپرين، لوچي تان نه لھن
دم نه سڃاڻن، دانھون ڪن مٺن جيئن.
بنياد:
هڪڙو فقير، جو اڪثر وسوسي وارو هوندو هو سو، سيد شاهه ڪريم (بلڙيءَ واري) جي ڳوٺ وٽان اچي لنگهيو. ڪنھن خادم جي هٿان، سيد ڏي چوائي موڪليائين ته؛ ”ڀلائي ڪري ڪو پاڻيءَ ڪوزو مونکي ڏياري موڪليو.“
سيد هڪڙو ڪوزو ڏياري موڪليس. پر فقير اهو ورائي موٽائي موڪليو جو چيائينس ته؛ ”هي پراڻو ڪم آيل آهي، ڪو ٻيو نئون موڪليو.“
تڏهن سيد نئون ڪوزو ڏياري موڪليس ۽ انھيءَ خادم هٿ چوائي به موڪليائينس ته تون رڳو ڪوزن کي پوڄيندو آهين ۽ انھن جي طلب رکندو آهين، اچي ڪي ڏينھن ھن مرد جي خدمت ڪر.“
پوءِ هي بيت چيائين؛
”پاڻيءَ اُتي جهوپڙا، مورک اڃ مرن،
دانھون ڪن ملن جيئن، دم نه سڃاڻن.“
(رسالو ڪريمي)
نوٽ: شاهه لطيف، مٿئين بيت ۾ ٽين سِٽَ پنھنجي ملائي آهي ۽ هن بيت جي 2 سٽ جو اڌ اَڳي پيڇي ڪيو اٿس. ڀيٽيو:
جل مين کڙي، پياسن مري.