108. ڪري سو پائي، فقير کير کنڊ کائي.
اصل هندي؛ ڪريگا سو پائيگا، فقير گيهه مليندا کائيگا.
بنياد:
هڪڙي فقير ڪنھن بادشاهه وٽ وڃي سئن هنئين. بادشاهه هن کي موديءَ کان پنج روپيا ڏياريا.
ٻئي ڀيري فقير سئن هنئي ته ڏهين روپين جي مودي ڏي چٺي مليس.
انھن ٻنھي دفعن تي بادشاهه سيرپ ويٺي لھرائي.
ڪنھن وقت نائيءَ انھيءَ فقير کي چيو ته؛ ”مون بادشاهه وٽ تنھنجي ساراهه ڪئي هئي، تنھن ڪري بادشاهه توکي گهڻا پيس ڏنا آهن. اڳتي جي انعام جو اڌ مون کي باسين ته آءٌ تنھنجي لاءِ وڌيڪ سفارش ڪريان.“
فقير چيس ته ؛ ”ڀاڳ مان اڌ، نه ڪنھن ڏنو آهي نه مان ئي ڏيندس.“
ٻئي دفعي بادشاهه وٽ نائي ويٺو هو ۽ فقير وري اچي سئن هنئين. بادشاهه فقير کي پنجاهه رپيا ڏياريا. نائيءَ پوءِ به فقير کي اڌ لاءِ ستايو. چي؛ ”منھنجي سفارش تي، توکي پنجن مان پنجاهه مليو آهي. مون کي ڪجهه مڙيوئي ڏي.“
فقير صفا جواب ڏنس.
وري ٻئي دفعي فقير، بادشاهه وٽ ٿي آيو ته نائيءَ بادشاهه جا ڪن ڀرڻ شروع ڪيا. فقير سئن هنئي ته بادشاهه دستور موجب موديءَ ڏي چٺي ڏنس. پر ان ۾ لکيائينس ته؛ ”هن پرزي آڻيندڙ کي قتل ڪرائي ڇڏجو.“
فقير چٺي وٺي نڪتو ته نائي پٺيان ويس ۽ چيائينس ته؛ ”ڀلا اڄوڪي چٺي ڏينم.“
فقير به اها چٺي کڻي ڏنس. نائي موديءَ وٽ ويو ته موديءَ ڪھائي ڦٽو ڪيس. ٻئي ڏينھن فقير جيئرو جاڳندو بادشاهه وٽ ويو ته بادشاهه ڏسي وائڙو ٿي ويو ۽ پڇيائينس ته؛ ”ڪالھوڪي چٺي تو موديءَ کي ڪانه ڏني ڇا؟“
فقير پوءِ سڄي ڳالهه ڪري ٻڌايس.
بادشاهه پوءِ موديءَ کي گهرائي سموري حقيقت پڇي. موديءَ چيو ته؛ ”ڪالهه چٺي نائي کڻي آيو ھو. تنھن کي حضور جن جي حڪم موجب پورو ڪرائي ڇڏيم.“
فقير هيءَ ڳالهه ٻڌي چيو ته؛ ”ڪريگا سو پائيگا، فقير گيھ مليدا کائيگا.“
مراد ته جيڪو بڇڙائي ڪندو، سو بڇڙو نتيجو ڏسندو.
ڀيٽيو:
1- ڪوري کڏ کڻي، ان ۾ پاڻ پوي.
2- فريدا جو تيڏي کڏ کڻي، تون اسدي راه سنوار،
او آپي پئسي کڏ وچ، تون لنگهي پئسين پار.
3- ڪلجڳه نهين ڪرجڳه هي، دن ڪو دي رات ڪو لي،
ڪيا خوب سودا نقد ڪا هي، اس هاٿ دي اس هاٿ لي.
4- اتيئي ڪر، اتيئي لوڙ.