52. ڀنگان چيز ٻُڏن، لنڊي رووي ڪڻڪ ڪون.
هڪڙي هنڌ، ڪڻڪ ۽ ڀنگ جي پوک، هڪ ٻئي ڀرسان بيٺيون هيون. اوچتو برسات ڏاڍي ٿي. جنھنڪري ٻئي پوکون، ٻڏڻ لڳيون. پوک-ڌڻيءَ جي جوءِ، زيان ٿيندو ڏسي، ڪڻڪ جي ٻڏڻ جو ارمان کائي روئڻ لڳي. اوچتو اتاهون موالي هڪڙو لنگهيو، تنھن هي پھاڪو چيو.
مطلب هي، جو سڀ ڪنھن کي پنھنجي مطلب واري ڳالهه ۽ دل گهربل شيءِ وڻي. پوءِ ٻئي کي وڻي ته ڇا، نه وڻي ته ڇا؟ (گلشڪر)