142. يڪ نه شد، دو شد.
بنياد:
هڪڙي ماڻھوءَ کي ڪنھن شخص ٽي منتر سيکاريا. هڪڙو منتر اهڙو هو جو جيڪڏهن پڙهجي ته ميو ماڻھو جييرو ٿي پوي. ٻيو منتر اھڙو ھيو جو جيڪڏھن پڙھجي ته جياريل مردي سان ڳالھائي سگهجي. ٽيون منتر اهڙو هيو جو جياريل مردي کي وري ماري سمھاري ڇڏجي.
هڪ لڱا، انھيءَ ماڻھوءَ کي، ڪنھن پنھنجي فوتي عزيز ۾ ڪم پيو. هن پھريون منتر پڙهي هن کي جياريو. ٻيو منتر پڙهي، ھن کان ڳالهه ٻولهه پڇيائين. پر ٽيون منتر وسري ويس. تنھنڪري سندس عزيز ڀوت ٿي اچي پٺيان لڳس. هن شخص جو اُستاد جنھن منتر سيکاريا هئس سو به ڪو مري ويو هو. هي ڊوڙي ان جي قبر ڏي ويو. پھريون منتر پڙهي، استاد کي قبر مان اُٿاريائين. ڀاڳن کي وري ٻيو منتر وسري ويس. تنھن ڪري استاد به پريت ٿي پٺيان لڳس. (فئلن)
ڪنھن تي هڪڙي تھمت ثابت نه ٿيندي آهي ته ٻي رکندا اٿس. يا جڏهن ڪو پاڻ کي هڪڙي آزار کان ڇٽائڻ جي ڪندو آهي ۽ وچائين ٻيو آزار جاڳي پوندو آهي، تڏهن ائين چئبو آهي.