100. شوروو حلال، ٻوٽيون مردار
بنياد:
هڪڙو ملو ڪنھن ماڻھوءَ جي گهر اوچتو ويو. هن ملي کي مانيءَ جي صلاح ڪئي. پر چيائينس ته؛ ”تيوڻ گهر ۾ رکيل ڪونھي، ماني ڇا سان کائيندين؟“
ملي چيو ته؛ ”جيڪا جائي جواري هوندي، سا کائبي.“
ڪجهه وقت کانپوءِ ماني ۽ ٻوڙ ملي وٽ کڻي آيا. ملي پڇو ته؛ ”ٻوڙ ڪٿان آيو؟“
گهر جي مالڪ چيو ته؛ ”اڳهڻو هڪ مرغي پاڻ کان پاڻيھي گهر ۾ پيھي آئي، سا کڻي پاتي سون.“
ملي چيو ته؛ ”چوريءَ جو مال آءٌ نه کائيندس.“
مالڪ چيس ته؛ ”کائين ته ڇٽين.“
ملي ڏٺو ته هاڻي رکي ماني کائڻي ٿي پوي، سو هن کان پڇيائين ته؛ ”ٻوڙ ۾ گيھه ۽ مصالحا ڪنھن جا آهن؟“
هن چيو ته؛ ”اهي اسان جا آهن.“
وري پڇيائين ته؛ ”پاڻي ڪنھن جو آهي؟“
هن چيس ته؛ ”اهو اسان جو آهي.“
تنھن تي ملي چيو ته؛ ”تڏهن شوروو حلال آهي پر ٻوٽيون (سڌيون) نه.“
هن ڪيويءَ سان سڌيون پاسيريون ڪري، هن کي شوروو ليٽائي ٿي ڏنو ته شوروي سان ٻوٽيون يا سڌيون ملي کي اچي ويئون. هن اهي سڌيون موٽائي ٿي ڪڍيون ته ملي چيس؛ ”ڪڍ نه! جو آپ سي آتا هي، آني دو.“
ڀيٽيو: ڪوڏي حرام، بغچو حلال.